‘Ik heb tien jaar lang als enige man in een kinderziekenhuis in Leiden gewerkt,’ zegt kinderoncologieverpleegkundige Jochem. ‘En ik ben op dit moment nog de enige man binnen mijn team, terwijl het een hele leuke baan is,’ vertelt kinderverpleegkundige Lasse. Beiden vinden zij het werken met kinderen veel leuker dan met volwassenen. Eén van de redenen waarom zij in het Prinses Máxima Centrum werken. Maar er zijn er meer…
Jochem: ‘Ik werk hier sinds mei 2019. Daarvoor heb ik 18 jaar op de kinderstamcel-afdeling in Leiden gewerkt. Omdat onze patiënten naar het Prinses Máxima Centrum gingen, besloot ik ook een dagje in het Máxima te gaan kijken. Het Máxima was toen net open. Ik heb een rondleiding gehad, kop koffie, en daarna ging het snel. Het is heel fijn om hier te werken. Het is in vergelijking met een academisch ziekenhuis relatief kleinschalig en er is veel ruimte om initiatief te nemen.’
Lasse: ‘Sinds oktober vorig jaar ben ik hier gestart. Hiervoor werkte ik even in de jeugdzorg. Voor mij was dat het niet helemaal. Het werk was te eenzijdig: veel dezelfde protocollen herhalen. Het Máxima zat altijd al in mijn achterhoofd, dus ik besloot contact te zoeken. Om in het Máxima te werken, moet je mee kunnen denken in een vrij nieuwe organisatie, flexibel zijn en vooral erg graag willen. Ik ben ervoor gegaan.’
Een onverwachtste carrièrewending.
Jochem: ‘Ik kwam als student op een kinderoncologieafdeling en dacht: ik ga die stage wel volmaken, maar verwacht niet dat ik dit leuk ga vinden. Na twee dagen was ik om én aan het eind van mijn stage wilde ik graag blijven. Gelukkig was dat wederzijds.’
Lasse: ‘Kinderen zijn écht eerlijk.’
Jochem: ‘Als een kind heel ziek is, is het ook echt ziek. En als een kind zich beter voelt, dan is het ook meteen vrolijk, up and running. Dat is, bijvoorbeeld, anders bij volwassenen. Daarbij vind ik het ook bijzonder dat je in het Máxima contact hebt met ouders. Hetgeen vraagt om een andere benadering, dat maakt het uitdagend.’
Lasse: ‘Maar dat contact met ouders bouw je langzaam op’.
Terug in de tijd, naar de eerste weken op afdeling Tafel-Brug.
Lasse: ‘Mijn eerste maanden waren op afdeling Tafel-Brug. Dat is de afdeling voor stamceltransplantaties, waar Jochem werkt. Een afdeling waar heel veel te leren valt. In het begin keek ik vooral mee en stelde ik vragen. Ik leerde hoe je iets doet, maar ook vooral waarom je dat doet.’
Jochem: ‘Klopt, de eerste weken ben je alleen maar aan het absorberen en werk je onder supervisie van een naaste ervaren collega. Zo bouw je ervaring op, daarna kom je zelfstandig te werken. Op de achtergrond is er wel altijd iemand die vraagbaak is.’
Lasse: ‘Nu werk ik zelfstandig. Ik heb drie of vier patiënten in de dagdienst. ’s Avonds zijn dat er meestal meer. Elke dienst heb je een buddy, een collega, waarmee je dingen samen kunt doet, maar in principe werk je zelfstandig.’
Jochem: ‘Aan het begin van mijn dag bekijk ik eerst mijn agenda: hoe kan ik vandaag het best plannen? Ik bekijk bijvoorbeeld of mijn patiënten afspraken hebben. Is er die dag een scan gepland, of een onderzoek, dan ga ik met hen mee. Of ik help, bijvoorbeeld, met medicijnen of een infuus. Veel ouders spelen een grote rol in de dagelijkse verzorging, zoals douchen of het bed opmaken. Ik ben vooral verpleegtechnisch aan het werk.’
Beroep voor vrouwen? Daar denken Jochem en Lasse anders over.
Lasse: ‘Volgens mij ben ik ooit op afdeling Tafel-Brug ingedeeld omdat het werk daar meer technisch is, ten op zichten van de andere afdelingen. Nu, op afdeling Molen, ben ik de enige man binnen mijn team. In het algemeen wordt het beroep toch gezien als iets wat meer voor vrouwen is, denk ik.’
Jochem: ‘Je ziet het al in de opleiding. Er zitten meer vrouwen dan mannen in de klas. Terwijl het voor de teams toch fijner zou zijn als het wat meer verdeeld zou zijn. Mannen werken en denken toch echt anders. Mijn vrouwelijke collega’s zeggen vaak: jij kijkt hier heel anders tegenaan.’
Een tip, voor iedereen die nog twijfelt.
Jochem: ’Twijfel je of je kinder(oncologie)verpleegkundige wilt worden? Probeer dan op z’n minst een meeloopdag. Het is écht een heel interessant vak. Er valt veel te leren, het contact met ouders en kinderen is oprecht bijzonder en er zijn heel veel doorgroeimogelijkheden.’
Lasse: ‘Precies. Ik zou aanraden om gewoon contact op te nemen. Kom een keer meelopen. Deze dag geeft je een goed beeld van wat we hier doen, hoe de sfeer is en hoe het er hier uitziet.’