‘Het is een uur en een kwartier rijden, buiten spitsuren. Best een eindje, maar ik gebruik die tijd ook om te resetten. Hoe verliep de dienst? Als ik een nachtdienst heb, blijf ik slapen in het hotel in de buurt. Overdag slapen gaat mij makkelijk af – je hebt het vaker gedaan. Het hoort bij je beroep. Het is ook één van de dingen waar ik goed over heb nagedacht toen ik solliciteerde. Ga ik op deze leeftijd nog zo’n stap zetten? Ik heb alles goed tegen elkaar afgewogen. Wat laat ik los als ik dit ga doen? Hoe ga ik het reizen indelen? Ik heb echt het totale plaatje bekeken, want omdat je veel van huis bent, heeft het ook impact op je relatie. Op 28 februari was mijn sollicitatie, en op 1 mei mijn eerste werkdag. Dat ik hier wilde werken, wist ik al heel lang. Maar al helemaal toen ik tijdens mijn oude baan voor het eerst het centrum binnen liep.
Dat was toen ik nog als kinderoncologie verpleegkundige in het Shared Care centrum in Enschede werkte. Al heel lang was ik op de hoogte over het ontstaan van het Prinses Máxima Centrum. Als dat centrum open gaat, zou ik daar best willen werken, dacht ik altijd. Daar wilde ik wel een steentje aan bijdragen. Vlak voor mijn sollicitatie kwam ik hier om informatie op te halen voor het Shared Care centrum. We wilden alles zo goed mogelijk afstemmen op het Máxima. Mijn leidinggevende heeft niet geweten wat hij deed, want niet veel later startte ik hier. Omdat ik al in een Shared Care centrum werkte als kinderoncologie verpleegkundige, hebben ze een goed achtergrond beeld van je kennis en vaardigheden. Eén van de redenen waarom ik snel kon starten.
Mijn dag begint rond 07:30. Ik zorg voor kinderen op de afdeling hematologie. ’s Ochtends begin ik met bloed afnemen. Dagelijkse controles. Daarna maak ik met kind en ouders een vorm van planning voor de dag. Zijn er afspraken gepland, of ik maak afspraken over hoe we dingen bijvoorbeeld gaan aanpakken vandaag. Zullen we even naar buiten gaan? Even uit bed? Eventjes naar beneden lopen? Kleine stapjes om kinderen weer te betrekken bij dagelijkse gebeurtenissen.
Op een dag draag ik zorg voor 3 soms 4 kinderen, met ouders. Als je betrokken bent bij jonge verpleegkundige in opleiding, kijk je heel specifiek mee bij de kinderen die zij in zorg hebben. Dan kunnen het dus meer kinderen zijn. Als je meerdere dagen voor kinderen zorgt, bouw je daar best een band mee op. Je krijgt echt een andere vorm van contact. Er is wel een heel groot verschil tussen kinderen die met ouders binnen komen waarvan de diagnose nog vastgesteld moet worden. Dan maakt het gezin het eerste contact met jou. Dat is een ander contact dan bijvoorbeeld met kinderen die al in het ziekenhuis gelegen hebben, en weten hoe de gang van zaken is. Vooral tijdens de diagnose, dan ben je echt hun houvast. Het is een rollercoaster van gebeurtenissen.
Heel vroeger, toen ik tien jaar was, had mijn vriendinnetje een broertje die aan leukemie is overleden. In die tijden mochten ouders en broertjes of zusjes niet op de kamer. Ook werd er vroeger zoveel minder over gesproken, ook niet over de impact. Ik heb toen foto’s gezien, waarvan ik op volwassen leeftijd pas de impact zag. Wat was dat toen afschuwelijk, zoals de zorg toen georganiseerd was. Nu zijn de ontwikkelingen zoveel verbeterd. Ik denk nu dat dit onbewust een aanknopingspunt geweest kan zijn.
Wanneer ik stop met werken is niet bekend. Voor nu heb ik absoluut geen verlangen naar het eind, laat mij maar lekker werken. Al ben ik mij bewust dat het niet vanzelfsprekend is: onregelmatige diensten, veel in de nacht. Maar het gaat mij allemaal goed af. Voor alle verpleegkundigen: ook al behoor je tot de oudere groep verpleegkundigen, ben je bv half vijftig, en je hebt de ambitie nog… ga het proberen. Ga het doen!’ Dream it, Wish it, DO it!